نه تو می مانی و نه اندوه...
و نه هیچ یک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم ؛
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت ،
غصه هم می گذرد ،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند ،
به تن لحظه ی خود ، جامه ی اندوه مپوشان هرگز